Kongregacja Odpowiedzialnych – co to właściwie jest? Jak to wygląda?
Czy bardziej przypomina zlot fanów piłki nożnej czy może obrady w sejmie? Czy ja muszę na to jeździć skoro nie jestem żadnym odpowiedzialnym?

To są pytania, które mogą rodzić się w głowie każdego z nas, w mojej głowie część z nich na pewno się pojawiła. Czym zatem dla mnie jest Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie?

Jest to kilkudniowe spotkanie osób, dla których ten charyzmat jest ważny, osób, którym zależy na Ruchu i którzy w planie księdza Blachnickiego odnajdują swoje miejsce. Choć każdy z nas Ruch Światło-Życie widzi trochę inaczej, w inny sposób odnajduje i przeżywa charyzmat, to każdemu zależy na tym, by on trwał; by jak największej liczbie ludzi pomógł odnaleźć drogę do Pana i swoje miejsce w Kościele.

Ten artykuł ma przeprowadzić każdą i każdego z Was przez jeden dzień kongregacji, by ją trochę „oswoić”, by przenieść naszą uwagę z „to kolejne spotkanie, które zabiera mi czas w kalendarzu” na „to spotkanie, z którego mogę coś zaczerpnąć”.

Dzień rozpoczęliśmy od wspólnej modlitwy – jutrzni, by już od samego początku zawierzać ten czas Panu, oddawać to co się będzie działo dalej. Następnie krótkie przedstawienie i powitanie wszelkich gości. Kongregacja to wydarzenie, na którym gromadzą się ludzie z terenów, na których żyje się charyzmatem Ruchu Światło-Życie, więc nie tylko z Polski, ale także ze Słowacji, Ukrainy, Czech, Irlandii i innych zakątków świata.

Następnie rozpoczęły się panele –  w tym roku w sobotę były dwa: dr Robert Derewenda: Ruch Światło-Życie wobec wyzwań współczesnego świata z racji 50. Kongregacji Odpowiedzialnych oraz o. Bartek Parys: Nawrócenie pastoralne wspólnoty Ruchu Światło-Życie w służbie misji ewangelizacyjnej Kościoła.

Doktor Derewenda przeprowadził nas przez problemy Ruchu na przestrzeni lat. Wskazał wagę zaangażowania społecznego, odwagę księdza Franciszka, niesamowite wsparcie osób tworzących wspólnotę i dynamikę całego Ruchu. Podkreślił również, że każdy moderator generalny przejmujący odpowiedzialność za Ruch mierzył się z innymi problemami, które próbował przezwyciężyć. Zaakcentował, że Ruch Światło-Życie sam w sobie jest ponadczasowy, rozwija się, ma pewną zdolność i dynamikę. Postawił on jednak ważne pytanie: czy my to dobrze wykorzystujemy?

O. Parys pomógł każdemu z nas w rachunku sumienia, bowiem jego panel dotyczył nawrócenia pastoralnego. W centrum swojej prezentacji postawił dwa dokumenty Evangelii gaudium papieża Franciszka oraz Dokument końcowy Synodu o synodalności 2024. Opierając się na nich przypomniał, że Duch Święty to Duch kreatywności, Duch rozwoju. Wskazał, że jako Ruch musimy się uczyć życia w drodze, że w naszym charyzmacie jest jeszcze wiele do odkrycia. Podkreślił także ważny problem – jeśli boimy się stawiania pytań, jeżeli samo pytanie jest już dla nas zagrożeniem to gdzie jesteśmy w rozeznawaniu? Na koniec przedstawił inicjatywę uslyszec.eu, która ma być czymś na kształt synodu Ruchu.

Pomiędzy panelami była także krótka, ale treściwa praca w grupach, podczas której rozmawialiśmy o nadziei – o tym czym ona dla nas jest i jak nią żyjemy na co dzień. Był to moment kiedy można się było poczuć jak na piątkowym spotkaniu w małej grupie! Następnie udawaliśmy się w różne miejsca na obiad, by przedyskutować usłyszany dotychczas materiał oraz zaspokoić pragnienia głodnego żołądka. Po ważnej sjeście rozpoczęliśmy Eucharystię, która zgromadziła wszystkich oazowiczów w jasnogórskiej bazylice. To niezwykłe doświadczenie jedności w Duchu jest czymś czego trzeba doświadczyć.

Późnym popołudniem był czas, by wysłuchać świadectw ludzie z różnych stron świata – tego jak tam działa Ruch, jak przeżywają oni swoje rekolekcje. Wieczorem zgromadziliśmy się na uroczystych nieszporach, podczas których odbyło się błogosławieństwo nowo przyjętych członków Stowarzyszenia Diakonia Ruchu Światło-Życie (Ula i Bartek, gratulacje!).

Cały dzień jest „ubrany” w rozmowy, słuchanie, dyskusje, poznawanie, integrację i przede wszystkim – modlitwę. To ważny dzień, bo nie samym posługiwaniem człowiek żyje. Trzeba czasem siąść i porozmawiać, podyskutować, pokazać swój punkt widzenia. Tyle ile osób w Ruchu tyle jego wizji. A może warto spotkać się gdzieś pośrodku, przypomnieć wizję ks. Blachnickiego, posłuchać Ducha Świętego przemawiającego w swoim Kościele i z tym punktem widzenia iść w świat?