DIAKONIA
(na podstawie dokumentu: „Diakonia miejscem formacji i posługi w Ruchu Światło – Życie i poprzez Ruch Światło – Życie”)

W Ruchu Światło-Życie słowem „diakonia” określa się:

• postawę służby, będącą najpełniejszym sposobem realizacji swojego człowieczeństwa (określana jest ona mianem „posiadania siebie w dawaniu siebie”, które to określenie zaczerpnięto ze stwierdzenia Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym: człowiek (…) nie może odnaleźć się w pełni ina­czej jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego – KDK 24),
• wszelką posługę, podejmowaną przez jego członków (od diakonii moderacji po diakonię gospodarczą czy porządkową),
• osoby, które taką służbę podejmują – bądź to na sposób stały, bądź też chwilowo, w celu zrealizowania konkretnych zadań.

Diakonia powinna być naturalną postawą członków Ruchu Światło – Życie, którzy zakończyli drogę deuterokatechumenatu. Powinna ona wyrażać się poprzez wzięcie odpowiedzialności za Kościół i świat, w którym wzrastamy i żyjemy.

Ze względu na rodzaje zadań można podzielić diakonie Ruchu na:

1. diakonie specjalistyczne – ich służba polega na realizowaniu zadań Ruchu w różnych dziedzinach jego działalności; skierowane są zarówno na wewnątrz (do podejmowania służby powinny diakonie inspirować członków Ruchu, formować ich w swojej dziedzinie), jak i na zewnątrz Ruchu Światło – Życie (ich celem jest podejmowanie posługi wobec Kościoła i świata); w większości przypadków diakonie specjalistyczne funkcjonują na poziomie centralnym, diecezjalnym i czasem rejonowym, niektóre tylko na poziomie diecezji czy rejonu,
2. diakonie formacyjne – ich służbą jest dbanie o formację w Ruchu, organizowanie i przeprowadzanie jej; należą do nich Diakonia Oaz Rekolekcyjnych, Diakonia Deuterokatechumenatu, Diakonia Domowego Kościoła i Diakonia Formacji Diakonii,
3. diakonie służebne wobec Ruchu – ich służba polega na zapewnieniu sprawnego funkcjonowania Ruchu; należą do nich diakonie: jedności, słowa, świadectwa, środków materialnych (inaczej rada ekonomiczna), a także Domowego Kościoła – w zakresie pełnienia posługi moderacji.
4. Pełnienie diakonii nie może się ograniczać jedynie do podejmowania działań – diakonia jest również miejscem formacji! Członkowie diakonii w ramach swojej formacji diakonijnej poznają naukę katolicką dotyczącą zakresu działań diakonii (między innymi studiując dokumenty kościelne) oraz odbywają specjalistyczne szkolenie przygotowujące ich do pełnienia posługi.

Pełnienie diakonii w Ruchu Światło-Życia określają następujące zasady:

• kolegialności – służba na każdym szczeblu musi być sprawowana zespołowo,
• pomocniczości – zadania, które mogą być wykonywane na niższym szczeblu odpowiedzialności, nie powinny być przekazywane w górę,
• solidarności – wszyscy czują się odpowiedzialni za wszystkie sprawy, chociaż w ramach organizacji pracy każdy ma swoje zadanie,
• kadencyjności – choć zaangażowanie w daną diakonię powinno być stałe, jednak pełnienie funkcji odpowiedzialnego na każdym szczeblu i w każdym zakresie ma mieć charakter kadencyjny;
• wolontariatu – posługi diakonijne w większości pełnione są bez wynagrodzenia, zaangażowanie w diakonię stanowi bezinteresowny dar na rzecz Kościoła, świata i Ruchu; zasada ta nie obowiązuje jednak bezwzględnie, są bowiem takie posługi, które wymagają zaangażowania pełnoetatowego, w takiej sytuacji Ruch powinien zapewnić godziwe wynagrodzenie osobie pełniącej diakonię.